سه چهارروزه که موقع خوابوندنش یه قطعه‌ی پیانوی چندساعته‌ی موتزارت میذارم و خودم هم دارم کم‌کم بهش عادت می‌کنم. امروز کاوه برای اولین بار داشت می‌شنیدش، بعد از سه چهار دقیقه گفت «این همین یه قطعه رو تکرار می‌کنه همش؟!! خیلی خسته‌کننده ست که.» منم اصلا به روی خودم نیاوردم و گفتم «آره تکراره ولی خسته نمی‌شه آدم» و حتی دلیل هم براش آوردم که تکرار برای خوابیدن بچه‌ها موثره. چیزی که به روی خودم نیاوردم این بود که این چندروز شده بود که یکی دوساعت شنیده بودمش و اصلا نفهمیدم که یه قطعه‌ی چنددقیقه‌ایه که داره تکرار میشه؛ حس احمقانه‌ای بهم دست نداد ولی، حس کردم که هربار چیز تازه‌ای شنیدم و حتی یادم می‌اومد که اول قطعه که می‌شد حس تازه‌ای بهم دست می‌داد و فکر می‌کردم اینجای این قطعه چه قشنگه!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر