همه‌ی روزم به انتظار جواب سومین مصاحبه‌ی کاری گذشت، و بعد از ظهر دیگه ناامید شدم. ناهار دیرم رو که یه کاسه کنسرو لوبیای غم‌انگیز بود با یه تیکه نون بردم توی اتاق و درو بستم و روی تخت نشستم و لقمه‌ها رو فرو دادم. بقیه‌اش هم به انجام وظایفم گذشت. حالا همه جا تاریکه و دراز کشیدم، صدای ماشین ظرفشویی نمیاد، حوصله نداشتم امشب راهش بندازم. دیشب وقتی روشنش کردم با خودم فکر کردم صداش برام مثل پاسبون‌های شب میمونه که تو کوچه‌ها می‌رفتن و می‌گفتن "همه جا امن و امان است، آسوده بخوابید."
نباید نگران بود، حتی بدون صدای ماشین‌ ظرفشویی.