به نظرم روح آدمها توی یه سنی مکث می کنه، زندگی رو با بیشترین ظرفیت درک لذت و زیبایی حس می کنه، یه جایی که شاید تنها جای تعادل تلخی و شیرینی، تعادل خوبی از فهمیدن و نفهمیدن، دونستن و ندونستن، تجربه و نادانیه! اونجا مکث می کنه و تصمیم می گیره همونجا بمونه و به تو و جسم ات میگه《 تو برو من همینجا می مونم.》 روح من یه جایی بین بیست و هشت تا سی مونده و جسم ام همینطوری خشک و خالی داره میره.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر