نیش

مثل نیش خوردن می‌مونه، حس تندی که میاد و نمی‌مونه؛ «حس شعر گفتن»؛ درد می‌گیره جاش و نمی‌مونه. دلم می‌خواد التماس کنم که بمون، بیشتر بزن، طولانی‌تر بزن تا آدم بمیره اصلا ولی بذار بگم، بده کلماتت رو، تا من نظمش رو به‌هم بزنم و تشویش جان و دل خودم رو بهش بدم، قول میدم تشویش زیبایی داشته باشم!
باورم نمی‌کنه، شاید به حق. فقط نیش می‌زنه، نیش‌ِ تلخِ اما‌هنوز‌دل‌نشین.