لاکژری

وقتی حال آدم خوب نیست خیلی خوبه که یکی بهت بگه «درسته که ساکتم، حرفی نمی زنم، ولی همینجام، پیشتم….»، به شرطی که حداقل حضور فیزیکی داشته باشه واقعا، کنارت، روبروت، توی اتاق، توی خونه، توی شهر اصلا! وقتی یکی که حضور فیزیکی نداره در زندگی آدم و با ساکت بودن هم سعی داره در کنارت باشه، اونوقت فقط میشه خالی‌ِخالی! باید همه‌ی قوه‌ی تخیلت رو به کار بندازی تا اول حس کنی کسی حضور داره واقعا و بعد هم داره سکوت می‌کنه باهات! و تنها نیستی. همه‌ی زندگیم به دور بودن و دلتنگی و سکوت می‌گذره، طبیعیه که وقتی حالم خوب نباشه دلم یه چیز دیگه بخواد، شلوغی و صدا و حرف زدن و حضور (حداقل یکیش میشه که). «سکوت می‌کنم اما در کنارتم» لاکژری‌ کسانیه که کنار همند.